7/3/09

Ο Μαχμούντ είχε ωραίο σπίτι με κήπο... .


Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή»

Την προπερασμένη Κυριακή, η «Κ» φιλοξένησε άρθρο που μάς υπαγόρευσε τηλεφωνικά, μέσα από τη φλεγόμενη Γάζα, ο Μαχμούντ Ατζραμί, ανώτατος αξιωματούχος του υπουργείου Εξωτερικών και μέλος του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου.

Γνώρισα τον Μαχμούντ, την περασμένη άνοιξη, στην τελευταία αποστολή μου, στη Γάζα. Γύρω στα 55, πολύγλωσσος, ευγενής, μειλίχιος, δεν είχε πάνω του τίποτα που να προδίδει τις μαχητικές του περγαμηνές από την πολιορκία της Βηρυτού. Προερχόμενος από το μαρξιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης δεν ασπάζεται την ισλαμική ιδεολογία της Χαμάς -αν και αναγνωρίζει την αυτοθυσία πολλών μαχητών της- και δεν έβαψε τα χέρια του με παλαιστινιακό αίμα στις οδυνηρές εμφύλιες συγκρούσεις του Ιουνίου του 2006. Καθώς τα καθήκοντά του στο υπουργείο Εξωτερικών βρίσκονταν σε αναστολή, ύστερα από τον αποκλεισμό της Γάζας, συμμετείχε σε σειρά κοινωνικών δραστηριοτήτων, όπως στις λαϊκές επιτροπές για την καταπολέμηση της μαύρης αγοράς και της αισχροκέρδειας, που βρίσκουν γόνιμο έδαφος, σε κάθε εμπάργκο.
Ο Μαχμούντ και η γυναίκα του, μού άνοιξαν το σπίτι τους, κοντά στην παραλία της Μπεΐτ Λαΐγια, στο βόρειο τμήμα της Γάζας. Μού πρόσφερε ένα θαυμάσιο γεύμα, με ξενάγησε στον κήπο, που με πολύ μεράκι περιποιόταν -ένας μικρός κήπος της Εδέμ, παρότι τον Ιούνιο του 2006 τού τον είχαν ισοπεδώσει οι ερπύστριες ισραηλινών τεθωρακισμένων- και με βοήθησε σε ορισμένα δύσκολα ρεπορτάζ με γενναιοδωρία και ανιδιοτέλεια. Εφυγα από τη Γάζα με έναν φίλο παραπάνω.

Από την έναρξη της εισβολής χερσαίων δυνάμεων του Ισραήλ στη Γάζα, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τον Μαχμούντ. Οι Ισραηλινοί είχαν χτυπήσει κάποιες κεραίες του δικτύου JANAL με αποτέλεσμα να καταρρέει όλο το 24ωρο, εκτός από κάποια διαλείμματα, τις πρώτες πρωινές ώρες. Την περασμένη Παρασκευή, όταν έδινα το ρεπορτάζ από τα σύνορα Γάζας - Ισραήλ, στην Κατερίνα Ακριβοπούλου, στον «ΣΚΑΪ», έβλεπα, στα τρία χιλιόμετρα μπροστά μου, στην Μπεΐτ Λαΐγια, πυκνές στήλες καπνού και ευχόμουν να είναι καλά ο Μαχμούντ.
Καλά δεν ήταν, αλλά θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα. Εδέησε να τον πιάσω στο κινητό, χθες, στις 4 τα χαράματα. Μού μιλούσε με κόπο από το κρεβάτι, όπου έχει ακινητοποιηθεί, με σπασμένα τα τρία πλευρά του, πολλές θλάσεις και αιματώματα. Ιδού τι έχει συμβεί.

Το κακό άρχισε τη νύχτα της Πέμπτης, όταν ισραηλινά τεθωρακισμένα που μπήκαν στο προάστιο Μπεΐτ Λαΐγια άνοιξαν πυρ και γκρέμισαν, κατά τα δύο τρίτα το σπίτι του Μαχμούντ. Αυτός και η γυναίκα του γλίτωσαν χωρίς να τραυματιστούν, επειδή είχαν την τύχη να βρίσκονται εκείνη την ώρα, στο «σωστό» ένα τρίτο του σπιτιού.
Στη συνέχεια, Ισραηλινοί στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων συνέλαβαν τον Μαχμούντ (τη γυναίκα του, την άφησαν να φύγει προς αναζήτηση καταφυγίου) και του έδεσαν τα μάτια και τα χέρια. Τον μετέφεραν μαζί με άλλους 14 άνδρες, σε μια ημιτελή οικοδομή, χωρίς τοίχους. Ολοι με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη και τα μάτια επίσης δεμένα, με πλαστική ταινία. Τους ανέβασαν στον πρώτο όροφο, τους έβαλαν κοντά στις άκρες του δαπέδου, κάτω από το οποίο έχασκε και τους είπαν να φύγουν για να μην τους εκτελέσουν επί τόπου. Οι 15 αιχμάλωτοι με δεμένα μάτια όπως ήταν τρέκλιζαν στα τυφλά, σκόνταφταν ο ένας πάνω στον άλλον και τελικώς έπεφταν στο κενό από τα τρία μέτρα, ενώ οι Ισραηλινοί τους περιγελούσαν.

Δύο από τους 15 σκοτώθηκαν πέφτοντας. Οι υπόλοιποι τραυματίστηκαν λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά. Οι Ισραηλινοί έφυγαν και τους άφησαν στην τύχη τους - νύχτα Πέμπτης προς Παρασκευή. Βογκώντας από τον πόνο, με σφιγμένα δόντια βάλθηκαν να βγάζει καθένας με τα δάχτυλα των πισθάγκωνα δεμένων χεριών του, την πλαστική ταινία που έδενε τα μάτια του διπλανού του. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός τους βρήκε Σάββατο πρωί και τους πήγε στο νοσοκομείο «Σίφα», το μεγαλύτερο της Γάζας.
Τον Μαχμούντ δεν τον κράτησαν πολύ. Με εκατοντάδες βαριά τραυματίες, με δεκάδες ανθρώπους κομμένους από τις εμπρηστικές βόμβες διασποράς λευκού φωσφόρου, που ρίχνουν τα ισραηλινά αεροπλάνα, η περίπτωση του Μαχμούντ ήταν σχετικώς «ελαφριά». Τα πλευρά άσχημα σπασμένα, με βαριά αιματώματα, δεν είναι βέβαια μικρό πράγμα, αλλά τι να πει εκείνο το δεκάχρονο κοριτσάκι της διπλανής αίθουσας, που έχασε και τα δυο του πόδια, αλλά βρίσκει παρ’ όλα αυτά το κουράγιο να χαμογελάει στο αλ Τζαζίρα και να πει: «Θα προσπαθήσω να συνηθίσω...».
Περαστικά Μαχμούντ και καλή αντάμωση